WBZ

Za realizację projektu w Polsce odpowiada Ministerstwo Edukacji Narodowej, a w Niemczech – Ministerstwo Edukacji, Młodzieży i Sportu Kraju Związkowego Brandenburgii oraz Ministerstwo Sprawa Zagranicznych RFN.

Liczący ponad 200 stron zarys koncepcyjny wspólnego podręcznika historii przygotował zespół ekspertów powołany wiosną 2008 roku przez Wspólną Polsko-Niemiecką Komisję Podręcznikową. Prace koordynowało CSNE oraz Instytutu Międzynarodowych Badań nad Podręcznikami Szkolnymi im. G. Eckerta w Brunszwiku.

Spotkanie, na którym przedstawiono rezultat pracy ekspertów, rozpoczęło się o godz. 12.30 w Ośrodku Rozwoju Edukacji. Wzięli w nim udział ministrowie edukacji Katarzyna Hall i Holger Rupprecht (rząd Brunszwiku) oraz Władysław Bartoszewski i Cornelia Pieper, pełnomocnicy rządów Polski i RFN ds. stosunków bilateralnych. W prezentacji uczestniczyli również m.in.: Michael G. Müller i Robert Traba – współprzewodniczący Wspólnej Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej oraz Simone Lässig i Krzysztof Ruchniewicz – koordynatorzy naukowi zespołu, który zarys podręcznika przygotował.

Dokument składa się z ramowej koncepcji dydaktycznej i pięciu części poświeconych epokom historycznym od starożytności po początek XXI wieku. Ukazuje ze wspólnej perspektywy najważniejsze zagadnienia europejskiej i światowej historii. Będzie stanowił podstawę do przygotowania podręcznika dla polskich gimnazjalistów i licealistów (pierwsza klasa) oraz uczniów niemieckich szkół ponadpodstawowych różnych typów.

Polska i niemiecka wersja będą się różniły jedynie językiem, natomiast treść, struktura i szata graficzna książek mają być identyczne. Należy podkreślić, że tym razem nie będą to materiały pomocnicze do nauki historii, ale zgodne z podstawami programowymi w obu państwach regularne podręczniki.

Czytaj więcej - artykuł Adama Tycnera "Lekcja dla dwóch narodów"

Uni.Wroc. oprac. MPL/CSNE AK

Niemiecki Instytut Historyczny w Warszawie, Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy´ego Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego oraz  Fundacja im. Friedricha Eberta serdecznie zapraszają na dyskusję panelową:

Willy Brandt a Polska - jak doszło do „zmiany poprzez zbliżenie”

z okazji wydania książki „Nie mehr eine Politik über Polen hinweg“. Willy Brandt und Polen („Nigdy więcej polityki ponad głowami Polaków”. Willy Brandt a Polska)

Dyskusja odbędzie się w 2 grudnia 2010 r. o godz. 17 w sali konferencyjnej Niemieckiego Instytutu Historycznego.

Zapewniamy tłumaczenie symultaniczne.

Szczegółowe informacje o książce

Zaproszenie do pobrania

Wczoraj wybrana została nowa rada naukowa Fundacji Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie, nadzorującej budowę w Berlinie muzeum wysiedleń. W radzie znajdzie się dwóch polskich historyków: prof. Krzysztof Ruchniewicz z Uniwersytetu Wrocławskiego i prof. Piotr Madajczyk z Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.

Bundestag zwiększył liczbę członków rady z 9 do 15, a  w jej składzie znalazło się teraz pięciu uczonych spoza Niemiec. Oprócz Krzysztofa Ruchniewicza, szefa Centrum im. Willy’ego Brandta UWr i Piotra Madajczyka, kierującego Zakładem Studiów nad Niemcami w Instytucie Studiów Politycznych PAN, są to: prof. Marina Cattaruzza z Uniwersytetu w Bernie, dr Kristián Ungváry, szef budapesztańskiego Instytutu Badań nad Węgierską Rewolucją 1956 roku i prof. Norman Naimark z amerykańskiego Uniwersytetu Stanforda. Zaproszenie do rady przyjął też prof. Raphael Gross, dyrektor Muzeum Żydowskiego we Frankfurcie nad Menem, który zamierza "patrzeć Niemcom na ręce”. Jednym z powołanych do rady Niemców jest prof. Stefan Troebst z Uniwersytetu w Lipsku, członek Rady Kuratorów Centrum Willy'ego Brandta UWr.

Pełny skład gremimum można znaleźć w informacji prasowej rządu RFN.

więcej:

http://wyborcza.pl/1,75248,8703069,Polscy_historycy_w_widocznym_znaku.html

http://www.newsweek.pl/artykuly/ruchniewicz-i-madajczyk--nasz-glos-w-sprawie-wysiedlen,68437,1/print i

http://www.rp.pl/artykul/2,567929.html

Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy'ego Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego

i Instytut Historii Europy (Institut für Europäische Geschichte IEG)

serdecznie zapraszają na otwarcie

portalu internetowego EGO

(Europäische Geschichte Online – Historia Europy Online),

które odbędzie się 3 grudnia 2010 r.,  w godz. 14:00 – 16:00, w Sali 13 w Centrum im. Willy Brandta, ul. Strażnicza 1-3.

Pobierz Prezentację (pdf)   Pobierz Program (pdf)

3 grudnia 2010 w trakcie wideokonferencji pomiędzy dziesięcioma europejskimi placówkami naukowymi użytkownikom z całego świata zostanie oddany do bezpłatnego użytku  projekt EGO|Europäische Geschichte Online - czyli Europejska Historia Online (http://www.ieg-ego.eu).

Co łączy Paryż z Budapesztem i Wiedniem, Pragę z Londynem, belgijskie Leuven z Wrocławiem czy estońskie Tartu z Zurychem? Doświadczenie „podzielonej” historii, wymiany i kooperacji, ale również konfliktów i odseparowania. W przyszłości połączy je poza tym duży europejski projekt publikacyjny EGO/Europäische Geschichte Online, który ukazuje zmienną historię nowożytnej Europy pod kątem komunikacji i transferu. 3 grudnia 2010 podczas wideokonferencji na żywo pomiędzy dziesięcioma europejskimi placówkami naukowymi projekt EGO zaprezentowany zostanie opinii publicznej.

EGO|Europäische Geschichte Online ukazuje 500 lat nowożytnej historii Europy, wykraczając poza granice krajów, dziedzin nauki czy też metod. Dziesięć linii tematycznych łączy procesy wymiany interkulturowej, które sięgały ponad państwowe, narodowe i kulturowe granice. Ich zasięg jest rozległy: od religii, polityki, nauki oraz prawa poprzez sztukę i muzykę aż do gospodarki, techniki i wojska. Artykuły zawierają ilustracje, teksty źródłowe, statystyki, animowane i interaktywne mapy jak również dokumenty audio i wideo.

Treści tego ogólnodostępnego projektu oddane zostaną do dyspozycji użytkownikom z całego świata 3 grudnia 2010 pod adresem http://www.ieg-ego.eu. Do roku 2013 ma zostać opublikowanych około 200 artykułów. Na początek dostępnych będzie ich około 75. Językami publikacji będą niemiecki i angielski. Projekt EGO realizowany jest w Instytucie Historii Europejskiej (IEG) w Mainz (Niemcy) po wsparciu finansowym landu Nadrenia Palatynat na jego rozpoczęcie. Od 2009 roku finansowany jest przez Niemiecką Wspólnotę Badawczą (DFG).

więcej informacji na stronie: http://www.ieg-mainz.de/likecms/likecms.php?site=site.htm&dir=&nav=208

CSNE zaprasza na pierwsze powakacyjne spotkanie z cyklu „Historia kina niemieckiego”, które poprowadzi w piątek 10 grudnia 2010r. profesor Andrzej Gwóźdź.

Kolejne spotkanie poświęcone zostanie problematyce wojennej filmów zrealizowanych w strefach okupacyjnych Niemiec w latach 1946–1949, a więc do chwili powstania RFN i NRD. To czas, kiedy polityka w szczególnym stopniu decydowała o zjawiskach artystycznych, wyznaczając im zarazem ich geopolityczne ramy. Chodzi więc o filmy podległe pełnej kontroli politycznej, niesuwerenne pod każdym względem, mimo wszystko przecież w znacznej mierze niemieckie (na pewno ze względu na język i tematykę). Ich waga nie podlega dyskusji, stanowią bowiem nieoceniony dokument kształtowania się pamięci zbiorowej o drugiej wojnie światowej i Holocauście, jedyny w swoim rodzaju, zanim powstały obydwa państwa niemieckie.

Aby lepiej zrozumieć uwikłania artystyczno-estetyczne kina czterech stref okupacyjnych, konieczne będzie wskazanie na ich ekonomiczno-produkcyjne konteksty. Omówiona zostanie specyfika gatunkowa tych filmów, bo nie są to filmy wojenne w sensie gatunkowym, raczej utożsamiające wojnę z czasem historycznym odnoszonym do fikcji fabularnej. Większość z nich (jak prototypowy w tym względzie film Mordercy są wśród nas Wolfganga Staudtego, 1946) eksploatuje poetykę typową dla tzw. „filmów ruin” (Trümmerfilme), których podgatunek stanowią filmy o „powracających do ojczyzny” – Heimkehrerfilme (Irgendwo in Berlin Gerharda Lamprechta, 1946), ale pojawiają się także pierwsze próby sprostania problematyce żydowskiej (Małżeństwo w mroku Kurta Maetziga, 1947). Przedmiotem bardziej szczegółowej refleksji (w większości ilustrowanej fragmentami omawianych dzieł) będą między innymi: film-dezerter z poprzedniej epoki Unter den Brücken (1945/1950) oraz In jenen Tagen Helmuta Käutnera (1947), Morituri Eugena Yorka (1948), Brunatna pajęczyna Staudtego (1949).

Prof. Andrzej Gwóźdź kieruje Zakładem Filmoznawstwa i Wiedzy o Mediach na Uniwersytecie Śląskim. Interesuje się zwłaszcza antropologią audiowizualności oraz kulturą mediów, a także historią medioznawstwa.

Początek spotkania: godz.16.00, ul. Strażnicza 1-3, s. 13 CSNE. Wstęp wolny.